Een "gewone" herfstdag in december. “Ik neem een dag vrij omdat m’n zoon naar het ziekenhuis moet”. “Niets ernstigs toch”? “Nee, gelukkig niet, hij heeft zijn laatste controle bij Oncologie in het Sophia kinderziekenhuis”, meldde ik alsof het de gewoonste zaak van de wereld is. Ik zag mensen schrikken en wat draaien, ik kon ook aflezen dat mensen zich in een split second afvroegen of ze iets moesten zeggen. “Toch weer even spannend” reageerde iemand met een aftastende blik. Ik realiseerde mij dat ik zo niet meer dacht, het was meer een formaliteit geworden. Zoon lief ging de afgelopen 2 jaar zelfs alleen naar de controles en onderzoeken en “Oh ja, voor ik het vergeet, was alles OK”? Als je dat aan mensen vertelt kijken sommigen je aan met een blik alsof ze niet gediend zijn van deze macho-talk.
Het is lastig uit te leggen maar het is soms fijn om jezelf toe te staan te vergeten of wellicht beter gezegd er niet meer aan te denken. Als je een jaar in onzekerheid hebt geleefd is dit een groot goed.
Een gewone herfstdag in december, we waren te vroeg bij het Sophia en hadden nog tijd om een boodschap te doen. Het begon te regenen, en niet zo’n beetje ook. Scheldend repte ik me, met in het kielzog vrouw en zoon, over de verlaten Binnenweg. Fijn dat we ons nu alleen om kleine dingen druk hoeven te maken.
Met gepiekt haar en “ik heb toch zo’n hekel aan een natte bril” namen we plaats bij Oncologie. Een vertrouwde omgeving met kale opgeblazen kinderhoofdjes, infusen en een verpleegkundige die zei “Hoi, ik herkende je haast niet meer” en “He, dat tingelende geluid als er weer een zak Chemo naar binnen is”. “krijgt u er kippenvel van”? “Loopt u het liefst met een boog om dit verhaal of een dergelijke afdeling”? Ik begrijp dat best, maar voor ons voelt het vertrouwt, ondanks dat deze periode al ruim 5 jaar achter ons ligt.
“Komen jullie maar, de dokter komt zo”. De spreekkamer met speelgoed, platen ingekleurd door hele kleine kinderen, een tekening met tekst: voor de liefe dokter, Melissa..… Daar was de dokter, hij vond het leuk dat wij er dit keer bij waren. Wij vonden het ook fijn om hem te zien zonder dat we ons ergens zorgen over hoefden te maken, de man die onze zoon's leven in handen had gehad. Nu besefte ik pas goed dat we een periode af gingen sluiten. De laatste zinnen werden gezet in een duimendik dossier, er ging een streep onder. Wellicht moet hij bij het volgende patiëntje meedelen dat het kanker is, bedacht ik me. Geluk en verdriet liggen vlak naast elkaar. Een klein beetje schuldgevoel bekruipt me nu wel dat ik deze dag startte als een gewone herfstdag in december. Natuurlijk mogen we deze periode achter ons laten en is het goed om er niet veel meer mee bezig te zijn maar we moeten ons toch met regelmaat realiseren dat we geluk hebben gehad omdat tegenwoordig genezing van deze ziekte mogelijk is. Gelukkig wel.
Laat het maar weer eens een les zijn om van elke moment van de dag proberen te genieten. Behalve natuurlijk als je in zo’n vieze decemberregen loopt.
Met dank aan alle donateurs van KiKa en de mensen die ons hebben gesteund!
