Vandaag, zondag 27 november, beleven we de eerste dag dat de herfst aangeeft dat hij genoeg heeft van het sukkelen. Niet van dat benauwde, de zweep erover. Een stevige wind blaast door de struiken en planten die er allang niet meer in geloven. De bomen houden het meestal nog het langst vol maar de laatste bladeren houden geen stand tegen deze wind. Een grijze, zwaar bewolkte, lucht belooft volgens mij ook nog regen. Daar is de zon. Flets werpt hij een zo typisch winterlicht op de wereld. Het is een voorzichtige zon die af en toe wordt afgedekt door een opgejaagde wolk.
Ik bedenk mij dat ik ook dit jaar weer niet genoeg tijd heb besteed aan de vroege herfst. Het jaargetijde dat ons in september en oktober nog zo kan trakteren op heerlijke dagen. Een uitnodiging om eens een heerlijke wandeling te maken. De oplettende wandelaar kan dan genieten van de verkleurende bladeren. De bomen laten hun vruchten in de vorm van kastanjes, beukennootjes enz vallen. Hiermee geven ze nu al te kennen bezig te zijn met de nieuwe lente. Ook kan men opmerken dat, ondanks de heerlijke temperaturen, de rust over de natuur komt, een aankondiging van de onherroepelijke herfst en daarop volgende winter. Een ”ouwe wijven” zomer noemen ze die heerlijke dagen. Nee, dit jaar heb je dat grotendeels gemist, spreek ik mezelf vermanend toe. Begin deze week werd me dat ineens duidelijk. De dichte mist die dagen aanhield maakte mij dat helder. Mist, altijd een beetje sneu en laf natuurverschijnsel. Een stap op de plaats van “wat gaan we doen?” Winteren? Nog even niet? Ondanks dat het weer niet echt uitnodigt naar buiten te gaan besluit ik het straks toch maar te doen maar daar komen de eerste regendruppels, herfstregen die door de wind tegen het venster wordt aangeslagen. Een excuus om toch maar binnen te blijven. Zal er vanmiddag nog een droog moment komen? Zal ik dan toch die wandeling nog gaan maken?
De stevige wind die de buien zo snel aan weet te voeren zorgde er ook voor dat na een kwartier de lucht helemaal schoon was. Geïnspireerd door wat ik had geschreven trok ik mijn schoenen aan en wandelende naar het Kralingse bos.
De laagstaande zon bescheen nog net de verkleurde bladeren aan de bomen. De geur van natte bladeren gaven het herfst bos iets extra’s mee. Buiten de ruisende bomen was de schuchtere roep van een wegvliegende merel en af en toe een kreet van een kauw of kraai het enige geluid van de natuur. Heerlijk zo’n middag waarbij de herfst toch nog niet direct wil toegeven aan de naderende winter.
“Laat het alsjeblieft nog even zo blijven” bedacht ik mezelf, “deze wandelingen in een zo'n schitterend decor zijn toch geweldig, ga je de volgende keer mee”?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten